Schrijven over kunst, ik ben ermee begonnen toen ik kunstgeschiedenis studeerde en het is altijd de rode draad in mijn werkzame leven geweest. Als redacteur van Metropolis M, medewerker van NRC-Handelsblad, directeur van Museum De Wieger en als zelfstandig auteur en tentoonstellingsmaker (de laatste jaren voor Tricot Winterswijk/StichtingWim Izaks), heb ik me met talloos veel onderwerpen in de kunst beziggehouden. Nu is het schrijven weer mijn hoofdbezigheid en ik merk dat ook bij de dingen die ik voor mezelf schrijf, zonder opdrachtgever en zonder dwang vanuit een professionele omgeving, de beeldende kunst een belangrijke rol speelt.
Dat maakt het een geschikte kop om deze site onder te rangschikken. Ik wil de site gebruiken om te reageren op zaken die me opvallen, actuele onderwerpen te bespreken en om teksten van mezelf te (her-)plaatsen die onvindbaar of vergeten dreigen te worden.
Veel van wat ik ooit schreef mag gerust in de vergetelheid raken. Dikwijls stond de haast en de roekeloze neiging harder te roepen dan ik kon verantwoorden, een helder geformuleerd oordeel in de weg. In de teksten die het waard zijn herlezen te worden herken ik een oprechte aandacht voor wat de kunstenaar bewust of onbewust zegt met zijn of haar werk. Daarnaast is er een achtergrond of referentiekader ontstaan van kunst uit het verleden die als een enorm rijke bron werkt en die ijkpunten aandraagt om de kunst van nu aan te toetsen. Ik beleef zelf veel plezier aan de wisselwerking tussen de hedendaagse kunst en die van het verleden. Ik merk steeds vaker hoezeer ook anderen er baat bij hebben. Veel historische en kunsthistorische kennis mogen we bij ons publiek niet meer bekend veronderstellen.
Als beeldmerk op deze openingspagina heb ik gekozen voor een detail van het Generalife, het prachtige huis dat staat naast het Alhambra in Grenada. Het is mijn ideale huis vanwege precies deze plek die binnen en buiten tegelijk is, beschutting en weids uitzicht. Een plek waar de zwaluwen vrij spel hebben. Het is mijn beeldspraak voor de behoefte aan een vertrouwd huis van waaruit ik de wereld kan verkennen en waar ik wat me het meest bevalt naar binnen kan slepen – in de vorm van kunst, gebruiksvoorwerpen en boeken.
Altijd vandaag is mijn motto sinds ik ooit (in 2006) het idee mocht aandragen voor een expositie rondom de kunst van Wim Izaks in het Dordrechts Museum. Dagboekachtige uitingen zocht ik, van Philip Akkerman, Erik Andriesse, Marjolijn van den Assem, Gerrit van Bakel, Piet Dieleman, Marlene Dumas, René Daniels en Henk Visch. Kunstenaars voor wie niet de actualiteit dwingend is, maar de dag waarop zij leven en leefden – altijd vandaag.