Het overkomt me niet vaak. Omdat ik een paar dagen in Glasgow zou verblijven had ik vooraf het programma bekeken van de Gallery of Modern Art in de fraaie classicistische tempel die binnen zoveel ruimer blijkt dan je zou verwachten. Een van hun exposities is getiteld A Picture Show en bevat werken van twaalf kunstenaars die werken in de stad zelf. Het persbericht maakte me niet heel erg nieuwsgierig.
Binnengekomen in de eerste ruimte trof ik twee geschilderde landschappen aan, beide vanuit een vliegtuig waargenomen. Het een een vliegveld, het ander een stukje platteland, allebei enigszins schematische weergegeven in een vloeiende penseelstreek die ik ken van zoveel schilders van nu in het voetspoor van Tuymans, Zandvliet en anderen.
Toch was het geen namaak wat ik zag. De doekjes van Carol Rhodes waren met aandacht en liefde voor detail geschilderd, met oog voor de lichte rand bovenaan de boomkruinen, de kleurnuances van velden en bermen, het lijnenspel van snelwegen. Het volgende doek was veel groter en helemaal hard-edge. Een druppelvorm, met geometrische precisie geschilderd en door een haarscherpe diagonaal verdeeld in vlakken, riep gedachten op aan het werk van Mangold en Marden. ‘Mark’ van Neil Clements verwijst naar de vorm van zijn favoriete elektrische gitaar en tegelijkertijd naar de hoogtijdagen van colorfield painting waarbinnen dit werk geen slecht figuur sloeg.
En zo ging het verder. Schilderijen en collages van kunstenaars van wie ik nooit eerder had gehoord, die me stuk voor stuk boeiden. Ik kneep mezelf in de arm. Was ik wakker? Had iemand iets in mijn koffie gedaan dat mijn kritische blik had vertroebeld? De tekeningen van Loote Gertz: soms neigend naar kinderboekillustraties maar altijd vlot getekend, goed van structuur, trefzeker. Leuk gedaan, noem ik dat graag. Een plezier voor het oog, nog los van de diepere lagen die dit werk ook op langere termijn boeiend houden. De collages op krantenpapier van Tony Swain: zo mooi van materiaal en zonder het gewilde krantendrukeffect dat collages vaak clichématig maakt. Swain schildert de tekst helemaal weg, alleen aan de randen zie je het fragiele papier als drager van mooie stemmingsbeelden.
Er was geen schilderij of object in de expositie dat niet de moeite van het bekijken waard was. GOMA laat weten in het persbericht dat de tentoonstelling in nauwe samenwerking met de kunstenaars tot stand is gekomen en ik kan alleen maar zeggen: met een klinkend resultaat. Met zorg gekozen en met evenveel zorg opgehangen. Jammer dat niets van deze opstelling de website van de instelling heeft gehaald. Elders in het gebouw was een ensemble van kleinere werken van Niki de Saint-Phalle te zien, een schenking van particuliere verzamelaars, en in de benedenzaal een groepstentoonstelling van beeldhouwers, het kon me allemaal matig bekoren. Ik had een onpretentieuze Picture Show gezien, mijn dag kon niet meer stuk.
A Picture Show (werk van Neil Clements, Michael Fullerton, Lotte Gertz, Charlie Hammond, Louise Hopkins, Merlin James, Andrew Kerr, Victoria Morton, Carol Rhodes, Tony Swain, Hanneline Visnes, George Ziffo) is nog te zien tot 2 februari 2014.