Wie was Jeanne Prisser?

De Volkskrant, vrijdag 2 december 2016: ‘Jeanne Prisser zwaait af als correspondent in de voorhoede van de kunst’. 

Is Jeanne Prisser dood? Misschien niet. In elk geval heeft zij afgelopen vrijdag omstandig afscheid genomen van ons, haar bewonderaars. Na drieëneenhalf jaar stukjes schrijven in De Volkskrant over dingetjes in de kunstwereld, die zij kennelijk als een vorm van vervangende dienstplicht heeft ervaren, ‘zwaait zij af’.  Is dat erg? Totaal niet. Schrijvers en journalisten die faits divers uit de kunstwereld verpakken in taalkunstige vondsten (‘niet gelaagd, maar van filodeeg‘), zijn er genoeg te vinden. Bij De Volkskrant staan al vier jonge honden klaar om mevrouw Prisser op te volgen.

Wat maakt dan haar afscheid zo gedenkwaardig dat de ochtendkrant er nog een volle pagina aan wijdt? Dat is haar wens haar ‘collega’s en alle aspirant-kunstschrijvers’ nog een zevental welgemeende adviezen mee te geven. Opdat haar ‘correspondentschap in de voorhoede van de kunst’ niet vergeefs geweest moge zijn.

Er zijn veel manieren om jezelf belachelijk te maken, en dit is een hele goeie. Deze mevrouw Prisser is na drie komma vijf jaar zelfpromotie in galeries en musea een behoorlijk eind naast haar schoenen gaan lopen. Misschien deed ze dat altijd al, want De Volkskrant weet over haar te melden dat zij tweemaal voor een dansopleiding werd afgewezen.

Waarna zij zich waagde aan de kunstgeschiedenis, en voor wij goed begrepen wat er gaande was mocht zij vanuit een of andere voorhoede nuffige berichtjes aan elkaar plakken. In minder dan geen tijd (nou ja, toch een kleine vier jaar) groeide zij uit tot de autoriteit die ons kan vertellen waar, hoe en met wie wij ons als ‘kunstschrijvers’ mogen vertonen, wat wij daarnaast moeten doen en hoe een en ander dient te worden genoteerd. Mevrouw Prisser, of mag ik Jeanne zeggen, hoe kunnen wij u danken voor de dienst bewezen aan de nobele zaak van de kunstkritiek? En nu ik u toch aan de lijn heb, waarom stopt u eigenlijk? U schrijft toch zelf dat men in de kunstkritiek gewoonlijk piekt voorbij de middelbare leeftijd? Of heeft u daarmee uw eigen leeftijd inclusief piekmoment prijsgegeven?

U zult wel moe zijn na tweeënveertig maanden correspondentschap. Moedig voorwaarts nu, indachtig de geboden die u ons nagelaten hebt: ‘Mijd Amsterdam.’ ‘Schud uw schrijven op.’ ‘Word oud (maar blijf jong)’. ‘Durf vrienden te maken.’ ‘Durf vijanden te maken.’ Van geen van deze tips zou ik de bruikbaarheid willen betwisten. Ze zijn onbetaalbaar.

En u, mevrouw Prisser, zien we dan voortaan bij de Nationale Veteranendag. Vergeet niet uw onderscheidingen te dragen.